Bloc Party - A Weekend In The City

Dışarıdaki tüm gençler aynı gözüküyor bu günlerde. Eğlenmeye ihtiyaçları var. Sarhoş kelimeler kolay söylenir, kolay unutulur. Loli-pop anlar. Erimeye mahkum.

Bloc Party'nin bağıra bağıra demek istediklerinden bir düzenleme, bu belki de bambaşka bir yazının konusu olabilecek giriş. Peki diğerleri gibi kendilerinin de yarattıkları, dans pistlerinin yalancı tadlarına karşı hırslanmış sözleri, (öz)eleştiriyi birçoğundan duymuyor muyuz? İnandırıcı geliyor mu? Pek değil. Fakat samimiyetinin altını bilinçaltımızda birileri doldurmayı başarıyorsa bu da Bloc Party'dir. Bloc Party'nin kasırga gibi esen müziğini ulaştırdığı yol bir şekilde inandırıcı, ikna edici. Çünkü müzikleri bir şekilde çok yoğun ve katı, son ter damlanıza kadar dans ederken bir yandan yutkunmakta güçlük çektiren türden.

6 Şubat'ta yayınlayan A Weekend In The City, ikinci albüm olmanın hem yararını hem de zararını görebilecek bir albüm. Avantajı, Bloc Party yaptığı işi gene çok iyi yapıyor, ve bunun farkındalar. En sıkı ve net şekilde bangır bangır akılda kalan lead gitarlar, ilk saniyeden son saniyeye asla durmayacakmış gibi çığrından çıkmış davullar, tüm bu heyecanın arasında mükemmel ayrıntılar, başkalarından birkaç gömlek üstün bir yetenekle işlenmiş şarkılar. Özellikle fark yarattıkları kısım olan tüm bu sonsuz gibi gelen enerjinin içine sindirdikleri melodramik partisyonlar ve doygunluk hissi. Herşey yerli yerinde. Albümün yüksek beklentiler üzerine gelme durumu ise tahmin edilen dezavantaj ki bu noktada zayıf kaldığı bölümler mevcut, özellikle temponun düştüğü ikinci yarıda. Yavaş şarkıların olması problem değil ama Bloc Party'nin bu konuda biraz zorlandığı görülüyor.

A Weekend In The City bence Bloc Party'nin şu ana kadar yapmış olduğu en iyi şarkıyla açılıyor. Alışık olmadığımız bir Kele Okerere vokaliyle ağırdan açılan "Song For Clay (Disappear Here)", bir dakikaya kalmadan tozu dumana katmaya başlıyor ve karamsar oklar ile saldırıya geçiyor. Kesinlikle daha iyisini ne bir başkası ne de kendileri yapabilirdi. "People are afraid to merge on the freeway" diyen ve de tabi ki ismindeki "Clay" ile Bret Easton Ellis'nin ünlü romanı "Less Than Zero"'ya direk atıflar yapan parça albümün hırçın kaybolmuş gençlik, yapmacık mutluluklar eleştirisi bölümüne de girizgah niteliği taşıyor. Bundan sonra hız kesmeyen "Hunting For Witches", "Waiting For The 7.18" ve ardından ilk İngiltere single'ı "The Prayer". "Is it so wrong to crave recognition?" diye çıkışan sözler ve inadına dans ettiren davullar. "Because we are so handsome and we are so bored /So entartain us" ise "Uniform"'un genel havayı bir kez daha özetleyen dizeleri.

Bloc Party'nin sıkıntı çektiği nokta duygusal şarkılar. Daha doğrusu aşk vesaire hakkında demek istediklerini özellikle yumuşak bir şekilde duyurmaya çalıştıkları anlar. Albümün ikinci yarısı bundan nasibini alıyor ve şarkılar basit, sönük ballad'lar gibi tonlayama başlıyor, git gide hissizleşiyor. "Where Is Home?" sürükleyici nakaratı ile bir nebze geçiş noktası denebilir, "I Still Remember"'ın ise nasıl ilk ABD single'ı olarak seçildiğini anlamak güç. Bu noktada albümün bir "This Modern Love"'a ihtiyacı olduğunu söylemek yerinde olabilir.

Öyle ya da böyle Bloc Party, adının birlikte anıldığı birçok grubun kullandığı onca modern zamanların dans hilelerine rağmen varmakta zorlandığı hatta belki de varamayacağı heyecan zirvelerine, oldukça özgün ve de duygusallıktan sıyrılmadan çıkıyor. Belki şairane yazılmış sözlerle değil ama müziklerinin benzersiz enerjisi ile aktardıkları hisler onları bu kadar iyi yapıyor.

Bloc Party - Song For Clay (Disappear Here)

Bloc Party - The Prayer

Bloc Party - Hunting For Witches

Official Site
Myspace

---