us kids know: Clap Your Hands Say Yeah

Clap Your Hands Say Yeah hakkında ilk ortaya çıktığı günden beri yazılıp çizilmeyen kalmadı. 2005'in belki en iyi albümü değildi ama en çok konuşulan olduğu aşikar. Mesele de bu zaten, konuşulması.

Brooklyn ve Philadelphia'lı bu beş gencin adından bu kadar söz ettirmesinin asıl nedeni rayında seyreden indie müziğe sağlam bir çelme takmaları. Hiçbir producer'ın elinin değmediği, büyük plak şirketlerinin ağlarından sıyrılarak tamamen kendi release'leri olan debut'leri mükemmel bir konsept albüm, herkesin özlediği bir yenilikti. Kimse vokal Alec Ounsworth'ün detoneliğine, albümün anlamsız açılış şarkısına aldırmadı; "The Skin of My Yellow Country Teeth" yüzlerce kez dinledi, "In This Home On Ice"'ın sözleri ezberlendi. Fakat sonra kafalar karışmaya başladı. Çünkü özellikle internet üzerinden edindikleri olumlu eleştiriler ve şöhret kısa bir zaman sonra ayaklı bir trend canavarına dönüştürüldü. Kendi yavrularını yiyen türden bir canavar.

O kadar ikonlaştırıldı, her tarafa malzeme edildi, son damlasına kadar suyu sıkıldı ki, tüm bu kuru gürültü müziklerini bastırdı. Belli bir tarz müziği baştan yaratmalarına rağmen gözler kararınca eleştiriler tam tersine döndü. Gene blogda bir yorum sohbetimizde bahsettiğim gibi onlara indie'nin yeni kahramanları isimlerini takanlar, populer cafelerin playlist'lerine kadar girince CYHSY, bir anda sırt çevirdiler, Alec şarkı söylemeyi bilmiyor dediler. Herkes dinlemeyi uzun zaman önce bırakmış, konuşuyordu.

Tüm bu gerginlik ve bulanık beklentiler eşliğinde herkes grubun ikinci albümünde neler yapacağını, tartışmalardan nasıl etkileneceğini söylendi durdu. Some Loud Thunder CYHSY'nin 30 Ocak 2007 çıkışlı ikinci albümü. Bence ismiyle bu kuru gürültülere şık bir atıf yapıyor. Bu sefer albüm Flaming Lips, Mercury Rev, Mogwai yapımcısı Dave Fridmann'ın elinden çıkmış.

Peşinen söyleyelim ilk albümün hayranları için bu albüm aynı etkiyi yaratmıyor, biraz daha beklendik geliyor. Çünkü bu çekici özgünlüğe zaten CYHSY kendisi alıştırdı bizi. Yani eğer bu albüm çıkış albümü olsaydı gene baş tacı edilirdi. Ne büyük tesadüf ki gene albümün açılış şarkısı her ne kadar ilki (Clap Your Hands!) kadar olmasa da ilk izlenimlere önem verenleri neredeyse CD'yi geri iade ettirecek kadar kötü. Bilerek ya da bilmeyerek yapılmış oldukça kötü bir kayıt ve birşey anlaşılmayan bir karışıklık var. Ancak asıl o cezbeden çatlak vokaller, dalgalanan 'aaaa'lar, daha çok bir Tim Burton hayalperestliği teşvik eden şarkılar gelmekte geç kalmıyor. "Mama, Won't You Keep Those Castles In The Air & Burning" karanlık ritminden giderek bir marş haline dönüşüyor. "Love Song No. 7" ilginç güzellikte (özellikle ıslık + akordiyon kısımları) ağır bir şarkı ama asıl ilginç olan adeta bir disko şarkısı "Satan Said Dance". Şeytanın kışkırtmalarına da ayak uydurduktan sonra "Yankee Go Home" ve "Underwater (You & Me)" ile iyice kendimizi alıştığımız yeniliğe kaptırıyoruz. "Goodbye To The Mother & The Cover" ise bence ikinci albümünün debut'den farklı olarak gitmeye çalıştığı yerin zirve noktası. Şarkının ortasında giren trampetler, synth gibi bas line'ı, ve tabi ki Alec Ounsworth'ün titrek mücizesi. Beni bu konuda düşündüren ise olayın git gide Alec merkezli hale geldiği kanımca. Bunun gruba nasıl yansıdığını merak ediyorum.

Some Loud Thunder olması gerektiği sağlamlıkta bir devam albümü. İlki kadar konsept bir albüm değil ama ayaklarını yere basan bir çalışma. Bir şekilde tüm bu olan bitene, bağırış çağırışa aynı çizgide yeni bir CYHSY albümü ile cevap verilmiş durumda. Biz de zaten konuşmalara değil müziğe kulak veriyoruz.